door Yvonne Fleur & Emile Waagenaar

Nadat wij ons door een kudde berggeiten, krielkippen en wilde zwijnen hadden gewerkt
en Quincy op deze barre tocht waren kwijtgeraakt, maar die we weer terugvonden tussen
de buidelratten, betraden wij een rustieke boerenschuur waar niet gerookt mocht worden.

Eenmaal gewend aan de frisse lucht kwamen de jankende Cajunklanken van de
trekharmonica ons weldra tegemoet.

Hier speelde een nieuwe Cajunband uit het zuiden van ons land: ‘Cajun Comfort’ met Kees
Simons op de Cajunaccordion, Louis Stolwerk aan de ‘tit fer’ en wasbord, Aad op de viool
en Frans met de gitaar en zang.

Het was een  verademing weer eens een band te zien spelen zonder versterking.
De walsjes en twosteps gingen er in een relaxed tempo doorheen.

Heel aardig was de uitleg over de tekst die Kees voor elk nummer gaf, omdat de schuur
aardig vol zat met ‘niet Cajunkenners’.

Ook mochten wij genieten van opperstalmeester Bob de Kreek, die een gedegen verhaal
hield over de triangel, die door de cowboys in Louisiana en Texas gebruikt werd om te
waarschuwen dat het eten klaar was.

Daarna mochten wij de enige koffer ter wereld voor een triangel met stokje
bewonderen, die Louis vol trots de menigte toonde. En ook nog zelfgemaakt, met
rood velours binnenzijde.

Op het einde van de middag speelden, zoals het hoort, ook nog even Wil en
Netty Pieters mee.

Eén viool is mooi, maar twee violen is toch net even wat lekkerder. En Netty
bespeelt de triangel zo mooi helder!

Veel later dan gepland besloot ‘Cajun Comfort’ dit oergezellige concert.

Als dank voor het spel kregen de bandleden ieder een doosje biologisch-dynamische
scharreleieren cadeau, die we die avond op zeer gepaste wijze met een lekkere
jamsessie hebben opgegeten.

Volgend jaar moet ‘Cajun Comfort’ zeker spelen tijdens het 11e Cajun &
Zydecofestival in Raamsdonkveer en dan het liefst op het podium in het nieuwe
Blues Café.

Emile en Yvonne