Ik was er dit jaar vroeg bij, want al op donderdagmiddag rond twee uur was ik aanwezig op de sportvelden van ’t Veer.

Voor ons begon het festival al op donderdag, omdat wij (The Downtown Cajun Band) 

op donderdagavond moesten spelen in het restaurant annex garage ”Eddie’s Tire Service”. Omstreeks vier uur werden de eerste gasten verwacht en ik dacht dat het voor die tijd nooit zou lukken om de chaos die er nog heerste weg te nemen. Overal liepen hevig zwetende, er heerste ook een swamp temperatuur, vrijwilligers zich de blaren op de voeten. De chaos, die ik net noemde, was er helemaal niet, want om vier uur bleek dat alle mensen precies wisten waar ze mee bezig waren. Toen de eerste gasten arriveerden was alles picobello in orde. Later hoorde ik dat velen al een week in de weer waren om het festival voor te bereiden en daarvoor vrij genomen hadden van hun werk. Al deze mensen maken dit geweldige evenement mogelijk door hun inzet.

Op de donderdagavond was tevens de CD-presentatie van de nieuwe CD van de River Zydeco Band in het House of Blues. In een stampvol House lieten de gastheren hun nieuwe creatie horen. Door de kleine ruimte hoefde het geluid (goed afgeregeld) niet zo hard als in de grote tent (The Barn) en dan is goed te horen wat de heren allemaal kunnen.

Zonder de anderen tekort te doen, heb ik genoten van het spel van Jo van Strien. Zeer verrassend waren de twee nummers met Sandra, een Oostenrijkse zangeres, die twee nummers zong.

Op vrijdag  was er ‘s middags een optreden van Sean Vidrine voor de ”geldschieters” in het House of Blues en dat was een fantastisch voorproefje voor de rest van het weekend. Op de vrijdag avond trokken de River Zydeco Band, Des Fais Do Do en Z-Funk voorbij in de grote tent. De accordeonist van de laatste band, Gavin Lewery, vind ik een uitblinker en het maakt niet uit of hij Zydeco of Cajun speelt. Ook het bruisende optreden, het plezier druipt eraf, van  Des Fais Do Do mocht er zijn. In The House of Blues speelde ook nog Cajun Gumbo uit Noorwegen en wat ik daarvan gehoord heb was niet gek, al hoor ik liever een Cajun-viool dan een Cajun-Keyboard.

De zaterdag begon traditioneel met een dans workshop Zydeco onder leiding  van Gary Hayman uit Amerike.

Van de muziek overdag heb ik niet alles gezien, want ook op de camping wordt muziek gemaakt en dat is ook niet te versmaden. Op zaterdag speelden in de garage Des Fais Do Do en dat was een spetterend optreden, door de intimiteit van de ruimte en de wisselwerking tussen muzikanten en publiek. Een hoogtepunt was het jammen met The Cajun Pioneers.

In het Blues paleis speelden de Alligator Express en Zydeco Beach Party. In de Barn begon om acht uur de River Zydeco Band te spelen voor een stampvolle dansvloer. Na het ene feest volgde het andere en het optreden van Sean Vidrine was echt geweldig, wat een energie en virtuositeit. Hij speelt een mix van Cajun en Zydeco, ook wel Zydecajun genoemd. Bijgestaan door een paar geweldige Europese muzikanten spatten de vonken er van af. Voor de echte Cajun-fanaat was dit wellicht wel het mooiste van het festival. Tijdens het optreden van Sean Vidrine kwam ook Chris Hall nog even langs om met Sean te spelen. Sean kwam op een gegeven moment met een speelgoed trekzak naar voren, om deze in het publiek te werpen, maar niet voordat Chris erop gespeeld had en ik vond het bijzonder dat hij het speeltje heel hield en er muziek uit kreeg. Of het nog niet genoeg was, kwam ook nog Chris Ardoin en zijn eigen band langs. Als muzikanten echt goed zijn is vergelijken bijna een onmogelijke opgave en blijft over of je van de muziek of van de stijl van spelen houdt. Ik als Cajun fanaat vond de muziek van Ardoin verschrikkelijk goed.Wat een beheersing op zowel de één- als de drierijer. In tegenstelling tot Sean Vidrine was Chris Ardoin een rustpunt op het podium, maar dat werd volledig gecompenseerd door de washboard-virtuoos en de bassist, die er ook een houtje van kon. Bassen in alle standen en als je zo met een washboard overweg kunt, moet je wel drie hersenhelften hebben en dat is wiskundig gezien een klein wonder. Anderhalf uur Zydeco-geweld van het hoogste niveau. Het is jammer dat er hinderwetvergunningen bestaan op dagen zoals deze, want het moment van stoppen is altijd te vroeg.

Op de zondag wederom Europese Bands op de drie podia en één van deze bands, The Cajun Pioneers, presenteerde een CD en later op de dag volgde de festival CD nog. Als klapstuk speelde Chris Ardoin and Double  Clutchin nog en dat was  weer een happening van jewelste. Ook is het optreden van Gavin, Jock en Vera nog het vermelden waard, want zij zorgden in Eddie’s Tire Service voor de muziek die bij Eddie (Lejeune) past. Traditionele  cajun-muziek gespeeld door drie doorgewinterde muzikanten. De after party werd opgeluisterd door Allez Mama en dat is deze mannen wel toevertrouwd. Het weekend was een aaneenschakeling van hoogtepunten van accordeon en trekzak en dat alles dankzij de organisatie en de stoet mensen die dit alles mogelijk maken. Ik ben er volgend jaar zeker weer. 

 De Inlaw Sisters  met Jocque, Gavin & Vera 

     Chris Ardoin (foto: Ron Janssen)